Οι γρήγοροι ρυθμοί της καθημερινότητας, το κόστος της ζωής, τα κοινωνικά πρότυπα και οι επιταγές των γύρω μας, μας κάνουν συχνά να νιώθουμε πως δεν αρκεί να «είμαστε», πρέπει να πετύχουμε. Ετσι, ρομαντικοποιούμε την ιδέα του πολυάσχολου ανθρώπου, παλεύουμε να γίνουμε όλο και περισσότερο παραγωγικοί, μειώνουμε τον ελεύθερο χρόνο μας και στο τέλος καταλήγουμε να νιώθουμε με μηχανές σχεδιασμένες να πετυχαίνουν στόχους και να παράγουν έργο.
Και κάπου εκεί είναι που συναντιόμαστε με το στρες, το οποίο σε πολλές περιπτώσεις γίνεται χρόνιο και μας ταλαιπωρεί σε καθημερινή βάση, μειώνοντας την ποιότητα της ζωής μας. Οι φιλοδοξίες μας γίνονται εφιάλτης και αισθάνομαστε πως πλέον δεν απολαμβάνουμε τίποτα. Λίγο πολύ, για περισσότερο ή λιγότερο καιρό, ίσως όλοι το έχουμε αισθανθεί αυτό.
Γιατί κανονικοποιούμε το στρες
Καθώς δεν πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις αλλά μιλάμε για μια «πανδημία» που βάλλει την ψυχική υγεία, η απάντηση βρίσκεται στην κοινωνία. Πρέπει να ξεκινήσουμε από τη βάση ότι «το άγχος είναι μια φυσιολογική και προσαρμοστική αντίδραση του ανθρώπου σε μια επικίνδυνη κατάσταση, ωστόσο, δεν είμαστε προετοιμασμένοι να διατηρούμε αυτή την κατάσταση για πολύ καιρό. Τα κοινωνικά ζητήματα που μας επηρεάζουν, όπως η εργασιακή, οικονομική και κοινωνική μας κατάσταση, αποτελούν μια συνεχή απειλή που κάνει ακόμη πιο δύσκολο το να απεμπλακούμε από το άγχος», λέει ο Fernando Lobato, ψυχολόγος.
