Η Sharon Stone ενσαρκώνει μια ηρωίδα γουέστερν αποκλειστικά για τη Vogue Greece

Μαγειρεύοντας και πηγαίνοντας τα ρούχα του στο καθαριστήριο; Πώς θα μας ωφελήσει αυτό, αν κι εκείνος δεν ξοδεύει τον ίδιο χρόνο γι’ αυτές τις δουλειές; Πρέπει να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε αν υπάρχει ανταλλαγή σε μια σχέση που να έχει αξία και για τη δική μας ζωή, αν είναι μια σχέση που βασίζεται και στη δική μας σύγχρονη πραγματικότητα ή είναι μια ανταλλαγή κατασκευασμένη από την κοινωνία για να εξυπηρετεί την ανδρική ιδεολογία. Εγώ έγινα μητέρα μετά τα σαράντα. Είχα προσπαθήσει να κάνω παιδιά νωρίτερα, νιώθοντας πως έτσι θα είμαι καλή σύζυγος, αλλά δεν ήταν για μένα αυτό. Από μικρή ήθελα να γίνω μητέρα μέσω υιοθεσίας, να βοηθήσω παιδιά που είχαν ανάγκη από ένα σπίτι, οπότε δεν είχα κάποιο βιολογικό χρονικό όριο να με πιέζει. Άσε που δεν με ένοιαζε να έχω κάτι “από εμένα” μέσω της γέννας. Έχω αρκετή από εμένα, έτσι κι αλλιώς.

Καταλαβαίνω πως υπάρχουν πολλές γυναίκες που νιώθουν πως η οικογένεια είναι ο στόχος τους και το σέβομαι, αλλά πιστεύω πως βρισκόμαστε και σε μια χρονική στιγμή που οι γυναίκες είναι απαραίτητες και για κάτι άλλο. Πολλοί άνδρες αποτυγχάνουν στους στόχους τους και νομίζω πως οι γυναίκες μπορούν να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους, αν αντιμετωπίσουν την ανθρωπότητα ως μια μεγάλη οικογένεια και δουλέψουν για να προστατεύσουν αυτήν και τη μητέρα γη. Οι γυναίκες μπορούμε να συνεννοηθούμε σε παγκόσμιο επίπεδο μεταξύ μας με μεγαλύτερη ευκολία, χωρίς καν να είναι λεκτική η επικοινωνία. Δες τι έγινε με το κίνημα Pink hats, που εξαπλώθηκε παγκοσμίως μέσα σε λίγες ώρες. Ή με την περίπτωση της Ιρλανδίας, μιας από τις πιο συντηρητικές λόγω καθολικού θρησκεύματος χώρες – σε λίγες μέρες χιλιάδες γυναίκες επέστρεψαν από όλες τις άκρες της Γης, προκειμένου να ψηφίσουν υπέρ του νομικού δικαιώματος στην άμβλωση».

Η ισότητα των φύλων μαθαίνεται από το σπίτι, και η ίδια, ως μητέρα τριών αγοριών, φροντίζει ακατάπαυστα γι’ αυτό. «Πέρα από το να μοιραζόμαστε τις δουλειές του σπιτιού, τους μιλάω και για το κίνημα #metoo, για την κακοποίηση των γυναικών, για τον βιασμό, τους μαθαίνω τι σημαίνει όταν μια γυναίκα λέει όχι και πώς πρέπει εκείνοι να αντιδράσουν, ενώ τους αναφέρω και δικές μου ανάλογες εμπειρίες και πώς με έκαναν να νιώσω. Μοιράζονται μαζί μου τις εμπειρίες από τις σχέσεις τους και τους προβληματισμούς τους, και είμαι πάντα εκεί για να συζητήσω μαζί τους», αναφέρει.

Ένας από τους πολλούς λόγους που θαυμάζω αυτή τη γυναίκα είναι και επειδή δεν απαρνήθηκε τη σέξι πλευρά της για να μεταμορφωθεί σε καθωσπρέπει μητέρα, σύμφωνα με τις κοινωνικές επιταγές. «Ο ρόλος της σεμνής μητέρας έχει οριστεί από φοβισμένους άνδρες που δεν ξέρουν τι να κάνουν με μια γυναίκα που έβγαλε ένα παιδί από τα γεννητικά της όργανα. Έχει να κάνει με την άγνοια, την ανασφάλεια και τον φόβο και όχι με το θαύμα της αγάπης και της σεξουαλικότητας, της πραγματικής ερωτικής επικοινωνίας και της αποκάλυψης του “κοίτα τι δημιουργήσαμε μαζί” ή “κοίτα το θαύμα της ανθρωπότητας και το θαύμα που είσαι εσύ”», απαντά.

Συνεχίζω ρωτώντας την πώς νιώθει τώρα με τη σεξουαλικότητά της, πώς βιώνει το σεξ και την ερωτική επιθυμία, πώς αισθάνεται μεγαλώνοντας. «Η σεξουαλικότητα γίνεται πιο έντονη όσο μεγαλώνεις. Οι άνθρωποι που λένε “α, δεν είσαι σέξι πια, ποιος να θέλει να είναι μαζί σου τώρα που είσαι μεγάλη” είναι εκείνοι που δεν καταλαβαίνουν το σεξ. Που είναι κακοί σ’ αυτό. Είναι οι άνδρες που πάντα θα θέλουν να έχουν δίπλα τους άπειρες γυναίκες 20 χρονών, επειδή δεν μπορούν να διαχειριστούν την ώριμη σεξουαλικότητα. Ήμουν κι εγώ έτσι πολύ νέα, αλλά μέχρι να βρω έναν τρυφερό παρτενέρ. Νομίζω ότι μέχρι να σου συμβεί αυτό μπορείς να είσαι ανώριμος και να θεωρείς ότι το σεξ έχει να κάνει με το πόσο σφιχτό ή στητό είναι το σώμα σου. Αλλά το σεξ λέγεται “συνουσία”, που σημαίνει ότι βρίσκεις τον άλλο μέσα από την επικοινωνία. Αν κάποιος δεν είναι καλός στον διάλογο, μάντεψε, δεν θα είναι καλός ούτε στο σεξ. Και δεν θα με κάνει να νιώθω ολοκληρωμένη», λέει και ξεσπάμε σε γέλια.

Η ίδια απολαμβάνει τον τρόπο που μεγαλώνει, αλλά μου διηγείται ιστορίες με σχόλια αγνώστων για εκείνη. «Όταν με γνωρίζουν, συνήθως ακολουθεί το “κρατιέσαι ακόμα πολύ καλά” ή το “είσαι πολύ έξυπνη, περισσότερο από όσο περίμενα”. Αναρωτιέμαι αν αντίστοιχα κάποιος θα έλεγε στον Liam Neeson: “Γεια σου, είσαι πολύ όμορφος ακόμα και μπορείς να συντάξεις και μια πρόταση σωστά”. Δεν νομίζω! Θυμάμαι ότι ήμουν μια μέρα σε ένα εστιατόριο και δύο άνδρες στο διπλανό τραπέζι σχολίαζαν ότι δεν είμαι όμορφη πια και ότι δεν θα έκαναν σεξ μαζί μου. Ή τις προάλλες στο σούπερ μάρκετ, όπου μια κυρία ακριβώς από πίσω μου είπε, χωρίς καν να ψιθυρίσει: “Δεν είναι και τόσο ωραία από κοντά”. Κι εγώ τότε γύρισα και της είπα: “Λυπάμαι που σου το λέω, αλλά ούτε εσύ είσαι εκθαμβωτική, τι σου συνέβη; Άσχημη μέρα ή δεν είναι καλός ο φωτισμός εδώ;”».

Αναρωτιέμαι αν έχουμε προχωρήσει αρκετά από εκείνο το βιβλίο του 1940 –που επανεκδόθηκε το 2009– με τίτλο Οδηγός για να προσλαμβάνετε γυναίκες. Μαζί με τις συμπρωταγωνίστριές της από τη σειρά Ratched, που προβάλλεται αυτή την εποχή στο Netflix, η Sharon Stone διάβασε σε ένα βίντεο αποσπάσματα από αυτό με συμβουλές για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται οι γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας, για τη σωστή εμφάνιση των γυναικών στον εργασιακό χώρο και όλα αυτά με τα οποία είμαστε, δυστυχώς, εξοικειωμένες. «Νομίζω ότι λέμε πως έχουμε προοδεύσει περισσότερο απ’ όσο ισχύει στην πραγματικότητα. Και σε κάθε άνδρα που λέει “βάψου ή ντύσου πιο θηλυκά” θα ήθελα να απαντήσω “κι εσύ βάλε αποσμητικό ή κόψε τις τρίχες στη μύτη σου” με την ίδια άνεση που το λέει κι εκείνος, και να σουφρώσω παιχνιδιάρικα τη μύτη μου. Για να αλλάξει αυτό, χρειάζεται χιούμορ, ενσυναίσθηση και να μπορούμε να απαντήσουμε ότι έχουμε 2020 και δικαιούνται να μας μιλήσουν για τα πάντα εκτός από την εμφάνισή μας, την ηλικία και τη νοημοσύνη μας», παρατηρεί με χαμόγελο.

Για το Ratched δηλώνει χαρούμενη και περήφανη, καθώς είναι μια αφορμή για να προβληθούν και να γίνουν μέρος της καθημερινής μας συζήτησης τα θέματα ψυχικής υγείας. «Με το Βασικό ένστικτο ανοίξαμε τον δρόμο για να αρχίσει να συζητιέται ανοιχτά η σεξουαλικότητα, κάτι που ήταν απαραίτητο ώστε να αρχίσουμε να συζητάμε και για το AIDS. Και τώρα με το Ratched γίνεται πιο mainstream η ψυχική υγεία, ώστε οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν προβλήματα να μπορούν να μιλήσουν γι’ αυτά, χωρίς προκαταλήψεις, στην οικογένεια ή στους συναδέλφους τους».

Στην περσινή τελετή όπου έλαβε το βραβείο του GQ για τη Γυναίκα της Χρονιάς, η Sharon Stone ανέβηκε στη σκηνή, κάθισε σε μια καρέκλα που της έφερε ο Billy Porter και μίλησε για πρώτη φορά δημόσια για τη διάσημη σκηνή με το σταυροπόδι από την ταινία Βασικό ένστικτο. «Με τον Billy Porter έχουμε την ίδια καταγωγή και ξέραμε πώς είναι να μη σε δέχονται γι’ αυτό που είσαι και να μην μπορείς να εκφραστείς ελεύθερα στη μικρή σου πόλη. Αγωνιζόμαστε ακόμα γι’ αυτή την ελευθερία, αλλά νομίζω ότι ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται πόσο πολύ οι ταινίες ή τα διάσημα πρόσωπα γκρεμίζουν τοίχους για να αναδειχθούν σοβαρά ζητήματα. Το Βασικό ένστικτο ήταν αμφιλεγόμενη ταινία όταν κυκλοφόρησε. Τώρα δεν φαίνεται και τόσο προκλητική, αλλά οι άνθρωποι ακόμα με αντιμετωπίζουν σαν να έκανα κάτι βρόμικο. Βίωσα την απώλεια σε προσωπικό επίπεδο; Ναι. Είδα τα κοινωνικά οφέλη που έφερε αυτή η ταινία; Ναι. Άξιζε; Θα έλεγα ναι, αρκετά». Μετάνιωσε ποτέ; «Μετανιώνουν μόνο οι ερασιτέχνες. Πρέπει να παίρνεις θέση γι’ αυτό που έκανες και να βρίσκεις πώς θα έχει θετικό αντίκτυπο σ’ εσένα και στους άλλους. Θα μπορούσα να έχω σταματήσει την προβολή της ταινίας, να τους αναγκάσω να αφαιρέσουν την επίμαχη σκηνή, αλλά θα ήταν αυτό για το καλό της κοινωνίας; Θα έπρεπε να μη μιλάμε ανοιχτά για το σεξ, για την ψυχική υγεία, να μην αφήνουμε τις γυναίκες να ορίζουν οι ίδιες το σώμα τους;»

Εκείνη ποτέ δεν μπήκε σε καλούπι, ούτε ως Παναγία ούτε ως Μαρία Μαγδαληνή. Αντίθετα, έσπασε πολλά καλούπια και γυάλινα ταβάνια. Ένιωθε τότε πως έκανε τη διαφορά; «Ένιωθα ότι χτυπούσα ασταμάτητα το κεφάλι μου, αλλά δεν έβλεπα το ταβάνι ως γυαλί, αλλά ως τσιμέντο. Δεν πιστεύω ότι το έσπασα, απλώς δημιούργησα ρωγμές για να το σπάσουν οι επόμενες γενιές. Κατέληξα να πάθω ανεύρυσμα και εγκεφαλικό, να μην είμαι πια δημοφιλής, αλλά ξέρεις τι λένε; Κανείς δεν συμπαθεί εκείνον που μπαίνει πρώτος από την πόρτα. Πέρασε ένα μεγάλο διάστημα που δεν δούλεψα και όταν επέστρεψα, δεν έβγαζα τα ίδια χρήματα με το παρελθόν, ήθελαν να μου δίνουν δουλειές για λίγα χρήματα. Είχα κάνει την ταινία Casino, μαζί με τον καλύτερο ηθοποιό (Robert De Niro) και τον πιο καταξιωμένο σκηνοθέτη (Martin Scorsese) και μετά το εγκεφαλικό δεν μπορούσα να βρω δουλειά! Τότε κατάλαβα ότι δεν ήταν προσωπικό το ζήτημα, δεν είχε να κάνει με τις δικές μου ικανότητες, αλλά με τον τρόπο που δουλεύει το σύστημα. Και αυτή η συνειδητοποίηση με έκανε να γυρίσω στα χρόνια που πήγαινα σχολείο και ήθελα να παίξω γκολφ, αλλά δεν υπήρχαν γυναικείες ομάδες.

Ζήτησα να περάσω από εξετάσεις για να μπω στην ομάδα των ανδρών και μου το αρνήθηκαν. Είπα ότι θα υποβάλω μήνυση, έχοντας στο πλευρό μου τους γονείς μου, οι οποίοι, παρόλο που τότε ήμασταν σχεδόν στα όρια της χρεοκοπίας, αποφάσισαν να με στηρίξουν. Τελικά, έδωσα εξετάσεις, πέρασα με πολύ καλό σκορ, αλλά ο προπονητής της ομάδας με είχε ήδη μισήσει. Με ανάγκαζε να αλλάζω στα ανδρικά αποδυτήρια, να κάνω ντους μαζί με τα αγόρια και μου έδινε να φορέσω την ανδρική στολή με τα μεγάλα μανίκια, από τα οποία μπορούσαν να βλέπουν το σουτιέν μου. Έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να με εξευτελίσουν και στο τέλος, παρόλο που ήμουν η καλύτερη παίκτρια από όλους, αναγκάστηκα να αποχωρήσω από την ομάδα για να πάρει τη θέση μου ένας άνδρας.

Έμαθα, λοιπόν, ότι έτσι δουλεύει ο κόσμος. Μπορεί να είχα αποδείξει την αξία μου και να είχα κερδίσει μια υποψηφιότητα για Όσκαρ με το Casino, αλλά ένιωθα σαν να είμαι σε εκείνα τα αποδυτήρια με αυτόν τον γελοίο προπονητή και ότι θα δέχονταν έναν κατώτερο παίκτη μόνο και μόνο για να αποδείξουν πως, επειδή ήμουν σαράντα χρονών και γυναίκα, είχα μικρότερη αξία. Και έτσι, έπρεπε να περιμένω να περάσουν είκοσι χρόνια μέχρι να αποφασίσουν πως ήμουν μεγάλη πια και δεν αποτελούσα απειλή, για να μου επιτρέψουν να δουλέψω ξανά. Όμως όλα είναι υπέροχα και νιώθω τόσο ενθουσιασμένη», καταλήγει. «Και ξέρω ακόμα να παίζω καλό γκολφ».

Photographer: Michael Muller Creative Director/Stylist: Paris Libby

Δημοσιεύτηκε στο τεύχος Νοεμβρίου 2020 της Vogue Greece.

Διαβάστε επίσης | Politicult: Η ψυχή των πραγμάτων