Οι πρώτες ημέρες του χρόνου ξεκινάνε με τα διαχρονικά new year resolutions. Ένα από αυτά που ποτέ δεν θα αλλάξει είναι “η αποτοξίνωση”. Δηλαδή, η μεταμέλεια, το ξεκίνημα της δίαιτας, ο στόχος για το ιδανικό εαυτό μας. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα λοιπόν, σηκώνομαι και ορκίζομαι με το χέρι ψηλά, σαν την Σκάρλετ Ο’ Χάρα με το “Τomorrow is another day” πάνω στην καμένη γη της Τάρα, πως θα πολεμήσω την κορτιζόλη, θα μπω σε πρόγραμμα, θα προσέξω την υγεία μου και θα κάνω σωστές επιλογές. Και σιγά σιγά τα ψιλοκαταφέρνω και ακόμα πιο σιγά και σταθερά κάνω τον κύκλο μου και επανέρχομαι στο ground zero. Όλα αυτά είτε με, είτε δίχως πανδημία.
Χαζεύω τα stories και γενικά τα προτεινόμενα άρθρα αυτή την εποχή, όπου πρωταγωνιστούν οι προτάσεις για detox. Nα κάνουμε αποτοξίνωση ναι, από τι όμως; Aπό τη βασιλόπιτα; Ούτε πίνω, ούτε καπνίζω, ούτε βγαίνω, ούτε τρώω junk, oύτε βλέπω κακούς ανθρώπους – από αυτούς που συμβουλεύουν τα sites πως είναι τοξικοί και σου ρουφάνε την ενέργεια. Έχω μήνες να στείλω μήνυμα για ξεμάτιασμα και συνεχίζω τα μπάνια στη θάλασσα που είναι το απόλυτο shot καθαρής ενέργειας.
Είναι σαν να ζούμε μέσα σε ένα παγκόσμιο rehab. Αποτοξίνωση από μαλλιά και μακιγιάζ… από τα μπαρ, τα ποτά και τα ξενύχτια, τα γυμναστήρια, τα ψώνια στα μαγαζιά, τα ταξίδια. Πράγματα που και να μην ήθελα να κάνω τώρα μου λείπουν. Ίσως χρειάζομαι αποτοξίνωση από τις συνταγές και τις εκπομπές μαγειρικής (που δεν με ενδιαφέρει και καθόλου). Παλιότερα πέρασα και αυτό το στάδιο της μαγείρισσας αλλά δεν βρήκα τίποτα ζεν στη διαδικασία, ειδικά όταν η οικογένεια ή δεν ήθελε το συγκεκριμένο φαγητό ή ζητούσε διαφορετικό το βράδυ και συνειδητοποίησα πως θα πρέπει να λειτουργώ σαν εστιατόριο. Θα χαιρόμουν πολύ να τρώγαμε ξηρή τροφή σαν τους αστροναύτες ή να μου έστελναν έτοιμα τα ταψιά να τα βάζω στο φούρνο.
