Λένε ότι στις περισσότερες ιστορίες επιτυχίας πρωταγωνιστούν άνθρωποι που δεν επιδιώκουν να ταιριάξουν με το υπόλοιπο σύνολο. Οι μεγαλύτερες αλλαγές, όσο κι αν φαντάζουν μακρινές, ξεκινούν με την κινητοποίηση έστω και ενός ανθρώπου, ενός ταραξία, που θα εκφράσει ειλικρινά την άποψή του. Στη δική μας εποχή, αυτή των κοινωνικών δικτύων και των προσωπικών βημάτων, είναι αρκετοί αυτοί που τολμούν να μιλήσουν και να στρέψουν την προσοχή στα κακώς κείμενα που χρειάζεται να αλλάξουν. Στον χώρο της μόδας, μία από τις πιο ηχηρές και ευφυείς φωνές είναι αυτή του Louis Pisano. O 30χρονος σχολιαστής, αρθρογράφος και δημιουργός online περιεχομένου, έχει συγκεντρώσει σχεδόν 118 χιλιάδες ακόλουθους στο Instagram και έχει μια από τις πιο ενεργές και παραγωγικές διαδικτυακές παρουσίες.
Με έδρα του το Παρίσι, αλλά με καταγωγή από την Αμερική, ο Louis νοιάζεται, και αυτό φαίνεται· νοιάζεται σίγουρα για τη μόδα, αλλά περισσότερο νοιάζεται για ζητήματα εκπροσώπησης, συμπερίληψης, και προβολής έγχρωμων στην βιομηχανία που αυτή ορίζει – και όχι μόνο. Όπως μου είπε και ο ίδιος, συγκαταλέγει τον εαυτό του στην γενιά που «μπορεί να κάνει ένα εκατομμύριο διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα»· και αυτή του η δήλωση οπωσδήποτε είναι αληθινή.
Αν διέτρεχε κανείς τα Instagram stories του το βράδυ πριν την προγραμματισμένη συζήτησή μας, θα έπαιρνε μία πολύ αντιπροσωπευτική γεύση από τα διαφορετικά πεδία στα οποία δραστηριοποιείται: από το unboxing ενός πακέτου από το Instagram και τις νύξεις για την παραλαβή κάποιων δειγμάτων για την επικείμενη συνεργασία του με την Levi’s, μέχρι την κοινοποίηση του τελευταίου του άρθρου-breakdown του custom συνόλου Gucci από τον Dapper Dan για την Saweetie στο βίντεο κλιπ του νέου της τραγουδιού με την Doja Cat με τίτλο “Best Friend” (για την ολοκλήρωση του οποίου ξενύχτησε όλο το προηγούμενο βράδυ, όπως παραδέχτηκε με έναν αέρα millennial relatability), και τον σχολιασμό των εξελίξεων κατά τη συνεδρίαση του Κογκρέσου για την παραπομπή του Ντόναλντ Τραμπ σε δίκη με την κατηγορία της υποκίνησης των γεγονότων της 6ης Ιανουαρίου στο Καπιτώλιο.

O Louis Pisano καλησπερίζοντάς με από το διαμέρισμά του στο Παρίσι το απόγευμα μιας Τετάρτης με ένα ποτήρι κρασί σωματοποιεί την εικόνα ενός σύγχρονου επαγγελματία: άνετος στον χώρο του και επικοινωνιακός αλλά και ευθύς. Αφού δεθήκαμε αστειευόμενοι για την οριακά αδιάκριτη έρευνα που κάνει κανείς πριν από μία συνέντευξη, οδηγηθήκαμε στην πρώτη μου ερώτηση:
Μ.Κ.: Oρίζεις τον εαυτό σου ως “ταραξία” μεταξύ άλλων. Τι περιλαμβάνει αυτός ο όρος για εσένα; Υπήρξε μία διακριτή στιγμή ή εμπειρία που σε έκανε να θες να ακολουθήσεις αυτήν την καριέρα;
L.P.: Στην αρχή, δεν θεωρούσα τον εαυτό μου ως “ταραξία” ήταν ένας όρος που μου επιβλήθηκε, κι όχι με έναν θετικό τρόπο. Από πολύ μικρή ηλικία ακόμη, ήμουν αυτό το παιδί που του έκαναν πάντα παρατηρήσεις, που διέκοπτε το μάθημα, που μιλούσε μέσα στην τάξη. Ήταν τόσο άσχημα, σε σημείο που η δασκάλα έβαζε το θρανίο μου στη γωνία. Έπαιρνα κανονικά αγωγή για Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) σε όλο το δημοτικό γιατί ήμουν “ταραχοποιός μαθητής”, αλλά ήθελα απλώς να μιλάω και να συζητάω με τους συμμαθητές μου.
Όταν μετακόμισα στην Ευρώπη και ξεκίνησα να δουλεύω στον χώρο της μόδας, δεν ήμουν ο τυπικός άνθρωπος του «σκάσε και χαλάρωσε»: αν έβλεπα κάτι για το οποίο είχα μία γνώμη, θα το έλεγα. Μερικές φορές μερικά πράγματα σοκάρουν τους ανθρώπους, διότι υπάρχουν κάποιοι που είναι τόσο απασχολημένοι με το να προσπαθούν να ταιριάξουν [με τους άλλους] και το να λένε το σωστό πράγμα, να ντύνονται με έναν συγκεκριμένο τρόπο, γενικά με το να προσπαθούν να ανέβουν στην κορυφή, άσχετα με το αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να θυσιάσουν [τις αξίες τους].
Εγώ ποτέ δεν λειτουργούσα έτσι. Όλοι οι συνομήλικοί μου μού έλεγαν ότι θα ήμουν πολύ πιο επιτυχημένος αν δεν ήμουν τόσο θορυβώδης και τραχύς με τους ανθρώπους. Ουσιαστικά [μου έλεγαν] να πηγαίνω με τα νερά τους. Και αυτό δεν είμαι εγώ.
Όμως, πιστεύω πως τώρα είναι κάτι πιο θετικό το να είσαι ταραχοποιός – ο κόσμος αρχίζει να καταλαβαίνει ότι δεν χρειάζεται να προσπαθεί να ευχαριστεί τους πάντες. Ακόμη και με λογαριασμούς όπως το Diet Prada, μπορεί να τους αγαπάς ή να τους μισείς, αλλά αλλάζουν τα δεδομένα όσον αφορά σε έντονες απόψεις μέσα στη βιομηχανία. Κατάφεραν να κάνουν κουλ τάση το να κάνεις “call out” και το να κρατάς υπόλογους τους άλλους, το να έχεις μία διαφορετική άποψη μέσα στην βιομηχανία.

Μ.Κ.: Όντας ένας έγχρωμος γκέι άντρας και ζώντας σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες της μόδας όπως το Παρίσι και προηγουμένως το Μιλάνο, θα έλεγες ότι η εμπειρία σου είναι τελείως διαφορετική απ’ ό,τι θα ήταν στην Αμερική; Είναι η συμπερίληψη ένα αίτημα που ικανοποιείται πιο δύσκολα στην Ευρώπη;
L.P.: Θα έλεγα ότι ιδιαίτερα στο Μιλάνο ήταν πολύ πιο δύσκολο απ’ ό,τι θα ήταν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Βέβαια δεν έχω δουλέψει στον χώρο της μόδας στην Αμερική, αλλά θεωρώ ότι ειδικά η Ιταλία είναι μία πολύ συντηρητική χώρα που έχει πολλές απαρχαιωμένες αντιλήψεις σχετικά με τα πάντα, από τα δικαιώματα της γυναίκας, τα αναπαραγωγικά δικαιώματα μέχρι τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Οπότε, δεν θα έλεγα ότι το δύσκολο κομμάτι ήταν το να δουλεύω στον χώρο της μόδας, αλλά το ότι αφενός ήμουν ξένος και αφετέρου ότι ήμουν ένας έγχρωμος ξένος.
Μ.Κ.: Μιλάς πολύ συχνά για τον ρατσισμό στη βιομηχανία της μόδας και πάντα προωθείς τα αιτήματα για διαφορετικότητα, συμπερίληψη και προβολή. Πιστεύεις ότι οι καιροί όντως αλλάζουν ή ότι η συμπεριφορά διάφορων brands ή ακόμη και εντύπων δείχνει ότι δεν έχουμε φτάσει ακόμη εκεί που θα έπρεπε να είμαστε;
L.P.: Πιστεύω ότι η βιομηχανία έχει έναν πολύ μακρύ δρόμο ακόμα, διότι ακόμα υπάρχουν σε θέσεις εξουσίας άνθρωποι που προήλθαν από μία συγκεκριμένη γενιά και που διατήρησαν αυτά τα καταπιεστικά κριτήρια μέσα στη βιομηχανία. Νομίζω ότι θα αρχίσουμε να βλέπουμε θετικές αλλαγές όταν αρχίσει η “αλλαγή της φρουράς”. Θεωρώ ότι τώρα αυτή η παλαιότερη φρουρά προσπαθεί να σώσει το τομάρι της μετά το κίνημα Black Lives Matter, επιχειρώντας να προσλάβει Diversity Chiefs με την λογική του ότι «θα βάλουμε αυτόν τον μαύρο άνθρωπο σε μία θέση εξουσίας», σαν να κολλάνε ένα τσιρότο στο πρόβλημα, αντί να το λύνουν ουσιαστικά.
Βέβαια, υπάρχουν πολλά οφέλη σε πολλές από τις περιπτώσεις-τσιρότα, μιλάμε για έναν έγχρωμο που βρήκε μία δουλειά, και ευελπιστούμε ότι με τη σειρά του θα προσλάβει περισσότερους έγχρωμους, θα ανελιχθεί και θα προκαλέσει μία θετική αλλαγή. Πάνω απ’ όλα, έχει να κάνει με το μέλλον, με το τι θα δώσουν αυτοί οι πρώτοι σπόροι και με το αν αυτές οι εταιρίες, τα brands και τα έντυπα προτίθενται να επενδύσουν σε αυτό.

Μ.Κ.: Ξεχώρισα κάτι που είχες πει πρόσφατα, ότι αυτές οι εταιρίες και τα έντυπα αντιμετωπίζουν την διαφορετικότητα ως ένα πρότζεκτ, ως κάτι ξεχωριστό, ως μία προσθήκη εκ των υστέρων. Θα μπορούσες να μας το εξηγήσεις;
L.P.: Ακριβώς. Ας πούμε, είχα το προνόμιο να συμμετάσχω σε μία βιντεοκλήση της ομάδας εργασίας “Black in Fashion” με το Εθνικό Επιμελητήριο Ιταλικής Μόδας (Camera Νazionale della Moda Italiana), στην οποία συμμετείχε ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου, με σκοπό να συζητήσουμε τι μπορούμε να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε την έλλειψη διαφορετικότητας.
Όλως περιέργως, όλοι είχαν κλειστές τις κάμερές τους εκτός από τον πρόεδρο του Επιμελητηρίου, διότι δεν είχαν τίποτα να πουν, δεν είχαν να προτείνουν καμία λύση και καθόμασταν όλοι και αναρωτιόμασταν «ωραία, τι θα γίνει τώρα;», μόνο για να μάθω μερικές εβδομάδες αργότερα ότι ένα από τα brands είπε ότι δε θα συμμετείχαν ποτέ ξανά σε καμία άλλη κλήση μαζί μου.
Τελικά, μπορεί να πρόσθεσαν δύο μαύρους σχεδιαστές στο πρόγραμμα της Εβδομάδας Μόδας του Μιλάνου, αντί να έχουν μόνο εκείνον που είχαν ήδη, αλλά αυτοί οι δύο [μαύροι σχεδιαστές] συμμετέχουν στην Εβδομάδα Μόδας του Λονδίνου εδώ και χρόνια, οπότε δεν είναι ότι βγήκαν και έψαξαν τους δικούς τους σχεδιαστές για να χρηματοδοτήσουν.

Μ.Κ: Σκόπευα να σε ρωτήσω αργότερα αν υπάρχει για σένα μία συγκεκριμένη στιγμή που ένιωσες ότι η δουλειά σου είχε μία απτή επίδραση. Θα έλεγες ότι όσα περιέγραψες μόλις ήταν μια τέτοια στιγμή;
L.P.: Πλέον δεν το σκέφτομαι σε αυτά τα συμφραζόμενα, γιατί συνήθως, όταν βλέπω κάτι που συμβαίνει και μου φαίνεται λάθος ή τρελό και μιλάω για αυτό και εξελίσσεται σε κάτι μεγάλο, δεν είναι ότι μιλάω για αυτό και μετά ελπίζω ότι κάποιος θα κάνει κάποια αλλαγή όσο περνάει ο χρόνος, εμπλέκομαι ενεργά σε αυτό.