Ο «ταραξίας» της βιομηχανίας: Μια αποκλειστική συνέντευξη με τον Louis Pisano

Για παράδειγμα, νομίζω ότι ήταν στο τέλος του τελευταίου καλοκαιριού, και ο υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας [o Luigi Di Maio] ανέβασε μία φωτογραφία του από μία συνέντευξη Τύπου στην οποία είχε ένα πολύ βαθύ μαύρισμα, διότι είχε μαυρίσει το καλοκαίρι. Και το διαδίκτυο, το ιταλικό διαδίκτυο, άρχισε να τον φωτοσοπάρει σε “μαύρα σενάρια”, συμπεριλαμβανομένης και μιας πολύ προσβλητικής ταινίας με blackface. Εκείνος, συγκέντρωσε όλες αυτές τις φωτογραφίες – μιλάμε για τον υπουργό Εξωτερικών – και μετά τις ανέβασε στον λογαριασμό του στο Instagram.

Σκέφτηκα «αποκλείεται, αυτό δεν είναι σωστό»· τον έκανα tag, ειλικρινά έκανα μανιακά tag. Έκανα βίντεο πάνω σε αυτό, μιλούσα για αυτό, διότι σκεφτόμουν ότι ήταν πραγματικά αδιανόητο για μένα – αυτός ο άνδρας έχει τόση πολιτική επιρροή και σχεδόν ένα εκατομμύριο ακόλουθους. Και, ξέρεις, ειδικά μετά από όλη αυτή τη δουλειά των ακτιβιστών και των ακτιβιστών κοινωνικής δικαιοσύνης στην Ιταλία, που προσπαθούν τόσο πολύ να αλλάξουν αυτήν την πολιτική ρητορική σχετικά με τους μετανάστες και τους έγχρωμους, πηγαίνεις και κάνεις αυτό, που τοποθετεί εξ ολοκλήρου τους έγχρωμους ανθρώπους στη θέση του περίγελου όλων. 

Έτσι, κατέληξα σε μία εφημερίδα, εκθέτοντάς τον, διότι έκανα tweet σχετικά με όλο αυτό, το οποίο έγινε viral, μετά κάποιο έντυπο έγραψε για αυτό, και το γραφείο του έκανε μία δήλωση. Όμως, έκανα “call-out” και σε αυτή τη δήλωση, και έπειτα η γραμματεία Τύπου του υπουργού Εξωτερικών ήρθε σε επαφή μαζί μου, προσπαθώντας να με κάνει να σταματήσω να μιλάω για αυτό, διότι το γραφείο λάμβανε απειλές και πολλοί άνθρωποι ήταν στα δικά του και στα δικά μου social media και δημιουργούσαν μία αναστάτωση. Ταυτόχρονα, αντάλλασσα email με τους ανθρώπους του Instagram, τα έδινα όλα· βρήκα τον Community Manager για την Facebook Italy, βρήκα το Twitter του και μετά τον λογαριασμό του στο LinkedIn. Του έγραψα στο LinkedIn, στο Facebook, και του έστειλα προσωπικό μήνυμα στο Twitter.

Έγινε όλη αυτή η φασαρία, και στο τέλος η ανάρτηση διαγράφηκε, μία εβδομάδα αργότερα. [Σε κάνει να σκέφτεσαι] «έχεις καν τα προσόντα για να κάνεις τη δουλειά αυτή;». Οπότε, είναι πράγματα σαν κι αυτό στα οποία έχω συμμετάσχει, και δεν ξέρω αν ήταν αποτέλεσμα [από κάτι που έκανα] ή αν προκάλεσε κάποια αλλαγή, αλλά κατέληξε στο Vice Italy και από εκεί μεταδόθηκε και έτσι ξεκίνησε ο κόσμος να συζητάει [για αυτό].

Ξέρεις, πολλοί μαύροι άνθρωποι στην Ιταλία, έχουν “εκπαιδευτεί” να είναι ήσυχοι, να μην προκαλούν την προσοχή των άλλων, να μην κάνουν κάποιον θόρυβο, ώστε να μπορούν να αφομοιώνονται περισσότερο στην κοινωνία. Προσωπικά, όπως προανέφερα, δεν είμαι ο τύπος ανθρώπου που θέλει να είναι ήσυχος, οπότε πολλές φορές βρίσκομαι στη μέση τέτοιων καταστάσεων, ξεκινάω εγώ τις συζητήσεις αυτές, είτε πρόκειται για κάποιον influencer που είναι ρατσιστής, είτε για κάποιο περιοδικό που έχει λόγου χάρη να βάλει μία μαύρη γυναίκα στο εξώφυλλο εδώ και δύο χρόνια, κλπ.

Μ.Κ.: Το 2020 ήταν μια πολύ ταραχώδης χρονιά (και) πολιτικά, και, μέχρι στιγμής το 2021 αποδεικνύεται να είναι ακόμα πιο κρίσιμο. Όταν συνέβαιναν τα γεγονότα στο Καπιτώλιο την 6η Ιανουαρίου, ήσουν ένας από τους λογαριασμούς στο Instagram που μέσα από τα stories σου έκανες ουσιαστικά ζωντανή κάλυψη των εξελίξεων. Πολλοί πιστεύουν ότι οι λογαριασμοί σχολιασμού μόδας δε θα έπρεπε να επικεντρώνονται σε ή να μιλούν για πολιτική. Ποια είναι η γνώμη σου; Μπορούμε να μιλάμε για διαφάνεια στη βιομηχανία αν δεν μιλάμε για θέματα πολιτικής και κοινωνικής δικαιοσύνης; Είναι η μόδα και η πολιτική δύο  παράλληλοι κόσμοι που δεν θα έπρεπε να συναντιούνται ποτέ;

L.P.: Στον κόσμο αρέσει πολύ να λέει ότι η μόδα είναι μία φούσκα. Αλλά, ξέρεις, ο πραγματικός κόσμος υπάρχει έξω από τη φούσκα, και όταν λαμβάνουν χώρα ταραχώδη γεγονότα, αυτό έχει τεράστιες επιπτώσεις στην φούσκα της μόδας. Οπότε, δεν μπορείς να λες ότι η μόδα δεν είναι πολιτική, ή ότι δεν έχει θέση να εμπλέκεται σε όλα αυτά, διότι η μόδα υπάρχει στον πραγματικό κόσμο, είτε μας αρέσει είτε όχι – οικονομικά, κοινωνικά, υπάρχει μέσα στα αληθινά διεθνή γεγονότα. Άρα, στους ανθρώπους που προβάλλουν το επιχείρημα ότι η μόδα δεν είναι πολιτική – η μόδα είναι πολιτική. Για μένα, ας πούμε, ο καπιταλισμός είναι πολιτική, και η μόδα και ο καπιταλισμός πάνε χέρι με χέρι. Δεν μπορείς να λες «δεν με νοιάζει τι γίνεται στον πραγματικό κόσμο, πάμε να ψωνίσουμε και να αγοράσουμε φορέματα Gucci που κοστίζουν 5.000 δολάρια».

Μ.Κ.: Συμφωνείς με την άποψη ότι τελευταία βλέπουμε τον κόσμο να είναι πιο υπεύθυνος όσον αφορά στη μόδα και τα brands που υποστηρίζει, με τη λογική ότι αν αγοράζει κανείς από κάποιο brand είναι σαν να προσυπογράφει τις αξίες που αυτό πρεσβεύει; Γίνεται δηλαδή η μόδα κυριολεκτικά μία δήλωση;

L.P.: Πιστεύω ότι τα κοινωνικά δίκτυα έχουν μεγάλο μερίδιο σε αυτό, γιατί αν πάρεις ας πούμε τη γενιά που λέει ότι η μόδα δεν θα έπρεπε να είναι πολιτική, πριν τα κοινωνικά δίκτυα μπορούσαν να ζουν στον δικό τους κόσμο και να κάθονται στη θαλαμηγό τους στο Κάπρι, να πηγαίνουν με τζετ στην Ίμπιζα, μέσα στα μικρά τους γκρουπ τύπου Derek Blasberg. 

Όμως τώρα, η γενιά μας που μεγαλώνει με τα κοινωνικά δίκτυα, μεγαλώνει συνδεδεμένη με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας σε πραγματικό χρόνο, σε όλο τον κόσμο. Δεν είναι τόσο απλό ώστε να πεις ότι απλώς θα απομονώσεις τον εαυτό σου από όλα. Δηλαδή, εντάξει, θα μπορούσες να σβήσεις το κινητό σου και να μην βλέπεις τηλεόραση, αλλά η δική μας γενιά δεν το κάνει αυτό. Το να σβήσεις το κινητό σου, απλώς δεν είναι κάτι που κάνουμε.

Μ.Κ.: Οι καιροί αλλάζουν και για την ίδια την δημοσιογραφία. Με την άνοδο της δημοσιογραφίας της σύγκλισης (convergence journalism) και των «δημοσιογράφων-πολιτών» βλέπουμε ολοένα και περισσότερους αρθρογράφους που γράφουν με ένα πιο προσωπικό ύφος, που δεν είναι σνομπ, επιτηδευμένο ή διδακτικό. Θεωρείς ότι είσαι μέρος όλου αυτού, και αν ναι, το κάνεις συνειδητά; Πιστεύεις ότι αυτό το είδος δημοσιογραφίας θα γίνει ο νέος κανόνας, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την μόδα;

L.P.: Νομίζω ότι είναι περισσότερο ζήτημα γενιάς, είμαστε η γενιά με τις πολλαπλές ιδιότητες, κάνουμε ένα εκατομμύριο διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα. Δηλαδή, εγώ είμαι δημοσιογράφος και συγγραφέας αλλά παράλληλα κάνω ένα σωρό άλλα πράγματα. Ο τρόπος που γράφω είναι περισσότερο για πράγματα για τα οποία θα μιλούσα έτσι κι αλλιώς, είτε με τους φίλους μου, είτε στα Instagram stories, είτε μέσω tweets. Οπότε γράφω ακριβώς όπως θα μιλούσα με τους φίλους μου. 

Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι προσεγγίζουν [το γράψιμο] ως τέχνη, και αυτό που κάνουν είναι τέχνη, αλλά εγώ δεν το βλέπω ως τέχνη προσωπικά. Για μένα, απλώς μιλάω για πράγματα που μου αρέσουν. Δεν γράφω άρθρα διασυρμού (takedown pieces) του Harvey Weinstein για τους New York Times – αυτό είναι τέχνη. 

Δεν είναι πια όπως παλιά που υπήρχαν οι σκληροπυρηνικοί δημοσιογράφοι καριέρας που έκαναν ένα πράγμα, για το οποίο ήταν γνωστοί και δεν έκαναν τίποτε άλλο, διότι δεν ήθελαν να μειώσουν το πόσο σοβαρά τους έπαιρναν στη δημοσιογραφία. Η δική μας γενιά μπορεί να κάνει ένα σωρό διαφορετικά πράγματα την ίδια στιγμή. Για αυτό και έχουμε αυτό το μεγάλο κύμα κάποιων star editors που στρέφονται προς το influencing.

Μ.Κ.: Ποιο είναι το επόμενό σου βήμα στην καριέρα σου; Θέλεις να επικεντρωθείς περισσότερο στην αρθρογραφία, να διευρύνεις την online παρουσία σου, να συνεργαστείς με κάποιο brand ή κάποια πλατφόρμα;

L.P.: Οπωσδήποτε προβλέπω περισσότερη αρθρογραφία. Θέλω να πω περισσότερες ιστορίες για την black fashion και συγκεκριμένα στον χώρο της ψυχαγωγίας. Πρόκειται να αρχίσω να συνεργάζομαι με μία πλατφόρμα που συνδέεται με κάποιον/α πολύ πολύ μεγάλο/η σουπερστάρ προκειμένου να πούμε τέτοιες ιστορίες. Θέλω σίγουρα να δω περισσότερες τέτοιες ιστορίες, θέλω να δω αυτά για τα οποία μιλάμε με τους φίλους μου στις σελίδες των εντύπων μόδας. 

Θέλω επίσης να δω τους ανερχόμενους σταρ της χιπ-χοπ που τα πάνε πάρα πολύ καλά στον τομέα της μόδας, το προσωπικό τους στυλ, με την ίδια συχνότητα με την οποία πρέπει να βλέπουμε, ας πούμε, την Bella [Hadid], την Kendall [Jenner] και την Kylie [Jenner]. 

Θα ήθελα επίσης να τα δούμε όλα αυτά σε πιο mainstream πλατφόρμες, διότι για την black fashion έχουμε μόνο το Essence [Magazine] και το Fashion Bomb – και αυτό ήταν. Θέλω να πω αυτές τις ιστορίες και να τις κανονικοποιήσω στα mainstream μέσα, διότι θέλω τα brands να δουν ότι αυτά τα κορίτσια, αυτοί οι σταρ μπορούν να τα ωφελήσουν με έναν χειροπιαστό τρόπο.

Μ.Κ.: Θα μπορούσες να μας πεις δύο λόγια για την συλλογή σου με την Levi’s που πρόκειται να κυκλοφορήσει την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου; Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία; Θα σε ενδιέφερε να ασχοληθείς ξανά με τον σχεδιασμό ρούχων;

L.P.: Μου έστειλαν ένα email από την Levi’s, το οποίο δεν περίμενα καθόλου, ειλικρινά νόμιζα ότι είχαν στείλει κατά λάθος μήνυμα στη λάθος διεύθυνση. Μου είπαν ότι αναγνώριζαν ότι έχω μία φωνή εδώ στην Ευρώπη [και ήθελαν να δουλέψω μαζί τους]. 

Οπότε, ουσιαστικά χρησιμοποίησα προϋπάρχον στοκ [υφάσματος] – διότι η συλλογή θα είναι βιώσιμη – και το ξανασχεδίασα και το εξατομίκευσα. Όλα αυτά τα έκανα στο χέρι, και τα κομμάτια αυτά θα πωληθούν σε δημοπρασία και τα έσοδα θα δωρηθούν σε μια ευρωπαϊκή φιλανθρωπική οργάνωση για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Έπειτα, [η Levi’s] θα φτιάξει σε γραμμή παραγωγής αυτά που σχεδίασα, και επειδή η συλλογή θα κυκλοφορήσει την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, θα υπάρχουν και δύο ειδικά εορταστικά limited edition κομμάτια. 

Μαθαίνω πολλά πράγματα για αυτή τη διαδικασία, δηλαδή για το τι συμβαίνει παρασκηνιακά όταν συνεργάζεσαι και σχεδιάζεις για μία μεγάλη εταιρία. Είναι πραγματικά πολύ διασκεδαστικό να μπορείς να δημιουργείς κάτι, έχοντας ξεκινήσει μόνο από πίνακες έμπνευσης, που μετά θα γίνουν σχέδια και αργότερα χειροπιαστά πρωτότυπα. Είναι κάτι που σίγουρα θα ήθελα να ξανακάνω σε κάποιο βαθμό στο μέλλον.

Mια εβδομάδα μετά την συζήτησή μας είχε προγραμματιστεί η ορκωμοσία του νέου προέδρου των ΗΠΑ Joe Biden και της πρώτης γυναίκας αντιπροέδρου Kamala Harris. Αναρτώντας κάποια κρυπτικά stories στον λογαριασμό του στο Instagram με φωτογραφίες της Harris, o Louis έδωσε την εντύπωση ότι θα εμπλεκόταν με κάποιον τρόπο στη διαδικασία της Ορκωμοσίας. Προφανώς, δεν μπορούσα να μην ρωτήσω για αυτό. 

Το απόγευμα της επόμενης μέρας από την Ορκωμοσία, έλαβα το email του: «Θα είσαι ελεύθερη σε 30 λεπτά περίπου;». Έτσι, 30 λεπτά μετά, συνδεθήκαμε σε μία ακόμη βιντεοκλήση: εκείνος από το διαμέρισμά του στο Παρίσι, εγώ από ένα μικρό δωμάτιο συνεδριάσεων στα γραφεία μας. Τίποτα δεν μαρτυρούσε τις ανησυχητικά λίγες ώρες ύπνου που είχε καταφέρει να συγκεντρώσει την προηγούμενη μέρα: η όρεξή του και η καλή του διάθεση ήταν εκεί, οπότε ξεκινήσαμε αμέσως τη συζήτηση, σαν να μιλούσαμε στο διάλειμμά μας για μεσημεριανό:

Μ.Κ.: Πώς ακριβώς ενεπλάκης στην τελετή της Ορκωμοσίας;

L.P.: Συνεργάζομαι με την στυλίστρια της Beyoncé, Zerina Akers στην ιστοσελίδα της Black Owned Everything, που λειτουργεί ως επέκταση της δουλειάς της με την Beyoncé στο ευρετήριο των Black Owned Businesses στην επίσημή της ιστοσελίδα. 

Ουσιαστικά [η Zerina], είναι φίλη με τον Kerby από τον Pyer Moss και τον Sergio Hudson και λίγες μέρες πριν την Ορκωμοσία γνώριζε ότι επρόκειτο να ντύσουν την Michelle Obama και την αντιπρόεδρο Harris. Οπότε, εφόσον ο Kierby κι ο Sergio θα εμφανίζονταν και στις ιστοσελίδες-ηλεκτρονικά καταστήματα με ειδικά σχεδιασμένα κομμάτια για το Black Owned Everything, πήρα συνέντευξη από τον Sergio και περίμενα και για μία δήλωση από τον Kerby. 

Έτσι θα λανσάραμε την ιστοσελίδα, με έναν σύνδεσμο στην πλατφόρμα ηλεκτρονικού εμπορίου· τα σχέδια που φόρεσαν οι Michelle Obama και Kamala Harris θα είναι διαθέσιμα στο Black Owned Everything, οπότε θα υπήρχε κι ένας σύνδεσμος για αυτά. Ωστόσο, η ιστοσελίδα δεν θα ήταν έτοιμη πριν τον Φεβρουάριο, οπότε δεν έβγαζε νόημα να τη λανσάρουμε [μαζί με τις συνεντεύξεις] χωρίς τη δυνατότητα της ηλεκτρονικής αγοράς.

Μ.Κ.: Τα σύνολα που φορέθηκαν στην Ορκωμοσία των Biden-Harris συζητήθηκαν πολύ. Θα έλεγες ότι θα δούμε μία στροφή στα αμερικανικά brands σε ό,τι αφορά το ντύσιμο της Πρώτης Κυρίας και της Αντιπροέδρου, σε αντίθεση με τις επιλογές στις οποίες μας είχε συνηθίσει η Melania Trump; 

L.P.: Η Melania… Δεν υπάρχει ουσιαστικά μία ιστορία πίσω από αυτά που φοράει. Υπάρχει μία δήλωση, αλλά δεν είναι ουσιαστική. Είναι η δήλωση του «έχω λεφτά». Για παράδειγμα, εκείνο το πανωφόρι Zara που είχε φορέσει που έγραφε πάνω “I really don’t care, do you?” συνοψίζει τη στάση της απέναντι σε όποιον αμφισβητεί το τι κάνει ή τι φοράει η ίδια. Δεν υπήρχε κάποια ιστορία, υπήρχε μόνο η Melania που ήθελε να κάνει τα δικά της, όπως είδαμε τα τελευταία 4 χρόνια. Ήταν απλώς άλλη μία πλούσια λευκή γυναίκα που φορούσε τις τυπικές μάρκες που φοράει μία πλούσια λευκή γυναίκα· δεν υπήρχε τίποτα το ενδιαφέρον στην Melania Trump και τα Louboutin της, δεν έκανε κάποια προσπάθεια να βοηθήσει κάποιον να εξελιχθεί, να δώσει ώθηση στην αμερικανική βιομηχανία μόδας. 

Αυτό είναι μία μεγάλη μεταστροφή από ό,τι είδαμε από την πρώην Πρώτη Κυρία Michelle Obama, η οποία μπορούσε να συνδυάζει το J.Crew με τον Prabal Gurung και τον Jason Wu με το ειδικής παραγγελίας Gucci. Η Michelle Obama πραγματικά βοήθησε να αναδειχθούν πολλοί Αμερικανοί σχεδιαστές στην διεθνή σκηνή, που δεν θέλω να πω ότι είναι κάτι που θα πρέπει να κάνει μία Πρώτη Κυρία, αλλά είναι σίγουρα κάτι που θα πρέπει να υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού της όταν φοροάει κάτι, διότι προσελκύει διεθνή προσοχή και είναι σημαντικό να κάνει κανείς μία δήλωση που θα φέρει κάποια θετική αλλαγή. 

Για παράδειγμα, είδαμε την Κυρία Αντιπρόεδρο να φοράει Pyer Moss στην εκδήλωση-φόρο τιμής στα θύματα της Covid-19, που αποτελεί μια πολύ έντονη δήλωση δεδομένου ότι πέρυσι, στην αρχή της έξαρσης του κορωνοϊού, ο Kerby μετέτρεψε την επιχείρησή του σε χώρο κατασκευής προστατευτικού εξοπλισμού για τους υγειονομικούς της πρώτης γραμμής. Επομένως, αυτή είναι μία πλήρης δήλωση σχετικά με το τι σκοπεύει να κάνει στους επόμενους μήνες και χρόνους με αυτήν την κρίση η Κυρία Αντιπρόεδρος. 

Γενικά, πιστεύω ότι η μόδα θα είναι για την Αντιπρόεδρο κάτι που θα χρησιμοποιηθεί συνειδητά για να πει μια ιστορία. Δεν νομίζω ότι θα τη χρησιμοποιήσει υπερβολικά, δεν θα είναι κραυγαλέο, αλλά θεωρώ ότι θα αντανακλάται στις χρωματικές επιλογές της (λευκό και μοβ των Σουφραζετών) και στους σχεδιαστές που θα επιλέγει να φοράει.

_________

English version

Louis Pisano: The industry’s disruptor

They say that, in most success stories, star the people that are not trying to fit in. The biggest changes, no matter how out of reach they might appear, start with just one person, one disruptor who takes action, who expresses their honest opinion. Νowadays, during the era of social media and personal platforms, there are a lot of people that dare to talk and shed light on situations where changes are needed. When it comes to fashion, one of the loudest and most intelligent voices is that of Louis Pisano. The 30 year-old commentator, writer and online content creator has amassed almost 118,000 followers on Instagram and manages to have one of the most active and productive presences on the Internet.

Based in Paris but originally from the United States, Louis cares – and it shows; he definitely cares about fashion, but even more so he cares about representation, inclusivity and visibility for people of colour in the industry itself. As he told me, he counts himself in the generation that can “do a million different things at the same time”; and there’s truth to that statement.

If one were to run through his Instagram stories the night before our scheduled conversation, they would get a very clear understanding of the broad spectrum of things he is involved in: from unboxing an Instagram PR package and teasing some new samples for his upcoming collection in collaboration with Levi’s, to sharing his latest article-breakdown of Saweetie’s custom Gucci outfit by Dapper Dan in the music video for her new song featuring Doja Cat titled “Best Friend” – for which he pulled an all-nighter the night before, as he admitted with millennial relatability – and live commenting on the House of Representatives vote on president Trump’s impeachment on the charge of incitement of insurrection after the storming of the Capitol on January 6th. 

Greeting me from his Parisian apartment, with a glass of wine on a Wednesday afternoon, Louis Pisano paints the picture of a modern-day professional: laidback and approachable but also straightforward. After we bonded over the borderline intrusive research one does before an interview, we got to my first question.

M.K.: You define yourself as a disruptor, among other things. What does that entail for you? Was there a distinct moment or experience that made you want to pursue this career?


L.P.: I didn’t consider myself a disruptor originally, it was a term that was thrust on me and not in  a positive way. Even from an early age I was that kid that was always getting on the report card,  very disruptive, talking through the class. It would be so bad that the teacher would put my desk in the corner. I was on ADHD medication all through elementary school because I was a “disruptive student” but I just wanted to talk and have a conversation with my class.

When I moved into working in fashion here in Europe I wasn’t your typical “shut up and chill” kind of person – if I saw something I had an opinion on I would say it and sometimes some things shock people because you have people that are so concerned with trying to fit in and saying the right thing, dressing a certain way, just trying to work their way up to the top, no matter if it means sacrificing [their values]. 

For me, that was never how I operated. All my peers were telling me I would be much more successful if I weren’t so loud or abrasive with people. Essentially [they were telling me] to suck up to them. That’s just not me. 

But now I think it’s more positive being a disruptor – people are realising that they don’t have to sort of please everyone. You know, “love them or hate them” accounts like Diet Prada are changing the game in terms of loud opinions in the industry. They made it cool and trendy to call people out and hold them accountable, to have a dissenting opinion in the industry.

M.K.: Being a gay man of colour and living in European fashion capitals like Paris and Milan, would you say that your experience has been marginally different than in the States? Is inclusivity a taller wall to climb in Europe? 

L.P.: I would say specifically in Milan, it was much harder than it would have been in the States. I mean, I’ve never worked in fashion in the States, but I feel like Italy specifically, is a very conservative country that has very archaic views on everything from women’s rights, reproductive rights to LGBTQ+ rights. So, I don’t think that working in fashion was the difficult part, it was the part that, one, I was a foreigner and, two, I was a black foreigner.

M.K.: You are very vocal about racism in the fashion industry and you are always pushing for more diversity, inclusivity and visibility. Would you say that times are changing or does the behaviour of several brands and even publications show that we’re not quite where we’re supposed to be yet? 

L.P.: I think the industry has a very, very long way to go, because there are still the people in power that came from a certain generation that upheld these oppressive criteria in the industry. I think we’ll really start to see positive change when we start seeing more of a “change of the guard”. I think right now it’s a lot of the old guard trying to save their own skin after Black Lives Matter, trying to hire these Diversity Chiefs sort of saying “we’re going to put this black person in some position of power”, like sticking a bandaid on the problem instead of actually addressing it and taking care of it. 

At the same time, in a lot of these cases I do think that them putting these bandaids on does have some benefits, like a person of colour that got a job, that hopefully is going to hire more people of colour and will rise up to the ranks and make a positive change. It’s all about the future, it’s all about what these first seeds are going to grow into. And if these companies, publications and brands are willing to invest in that.

M.K.: You recently mentioned something that stood out to me – that these companies and publications treat diversity as a project, as something separate, as an afterthought. Could you elaborate?

L.P.: I mean, I had the privilege to go into this “Black in Fashion” working group call with the Chamber of Italian Fashion (Camera Nazionale della Moda Italiana) and we had the chairman of the Chamber in the conversation about what we could do to address the lack of diversity. 

Funnily enough, they all had their cameras off except the Chairman because they had nothing to say, they had no solution and it was just like “okay what’s going to happen?”, only to hear a few weeks later that one of the brands said that they would never participate in another call with me again. 

While they have added two black fashion designers to Milan Fashion Week’s schedule, instead of just always having the one that they’ve had, these two have joined the London Fashion Week for years, so it’s not really like they went out and scouted their own black designers to sponsor.

M.K.: I was planning on asking you later on if there has ever been a distinct moment when you felt that your work really had a tangible impact. Would you say that what you just described was one of those moments?

L.P.: I never even really think of that in that sort of context anymore, because usually, when I see something that’s happening that’s wrong or that’s crazy and I talk about it and it just turns into this whole thing, it’s not like I talk about it and then hope somebody is going to make a change somewhere down the road, I’m very hands on.

For example, I think it was at the end of last summer, the Minister of Foreign Affairs in Italy [Luigi Di Maio] posted [a photo] and he  posted a picture of himself at a press conference, where he had a   really dark tan that he got over the summer. And the internet –Italian Internet– started photoshopping him into black situations, including this super offensive blackface movie. And he compiled all of them – this is the Minister of Foreign Affairs – and he posted them on his Instagram account. So I was just like, “absolutely not, this is not right”, I tagged him, I was [on] a tagging rampage, really. I made videos about it, I was talking about it, because this was really inconceivable to me – this man has so much political influence, almost a million followers. And, you know, after the work of activists and social justice activists in Italy, that have been trying so hard to shift this political narrative about immigrants and people of colour and all of that, you go and do this, that completely puts black people back as the butt of the joke. 

So, I ended up in a newspaper basically calling him out, because I tweeted about it, my tweet went viral, some publication talked about it, his office made a statement. However, I called out the statement and then the Minister of Foreign Affairs’ Press Secretary got in touch with me, to try and  make me stop talking about it, because the office was getting threats and people were on my social media and on his social media making a mess. At the same time, I was in my emails with the people from Instagram, I was going full out; I found the Community Manager for Facebook Italy, I found his Twitter and then his LinkedIn. I wrote him on LinkedIn, I wrote him a Facebook message, I DM’d him on Twitter. 

It was this whole thing, and in the end, the post got deleted, like, a week later. And [it makes you think] “how qualified are you for your job?”. So, it’s things like that I’ve been a part of, that, I don’t know if that was an effect [of something I did], or some change it enacted, but it ended up on Vice Italy and from there people were starting to have a conversation.

You know, a lot of black people in Italy have been conditioned to be quiet, to lay low, to not make noise, so that they can assimilate more into society. Personally, like I said before, I’m not the kind of person that wants to be quiet, so a lot of the times I am in the midst of these, I am the one starting these discussions whether it’s about “this influencer is racist”, or “this magazine hasn’t had a black woman on the cover in two years”.

M.K.: 2020 was a very politically tumultuous year and so far 2021 is proving to be maybe even worse. You were one of the Instagram accounts that did live coverage of the recent events that took place in the Capitol on January 6th. A lot of people think that fashion commentary accounts should not be focusing or even reporting on politics. What is your stance on that? Can we even talk about transparency in the industry if we are not touching on politics and social justice issues, are these two worlds just parallel lines that shouldn’t meet?

L.P.: People like to say that fashion is a bubble. But you know, the real world exists outside that bubble, and when tumultuous things happen, it has massive reverberations on the fashion bubble. So, you can’t say fashion is not political, or that it has no place getting involved in any of that, because fashion exists in the real world, like it or not – financially, socially, it all exists within real world events. So, people that want to have that argument that like fashion shouldn’t be political – fashion is political. To me, capitalism is political, fashion and capitalism go hand in hand. You can’t just say “I don’t care about what’s happening in the real world, let’s go shopping and buy $5,000 Gucci dresses”.

M.K.: Lately, people are more responsible with regards to fashion and the brands they support, thinking that in a way, buying from a brand means co-signing on its values. Do you agree with that? Is fashion literally becoming a statement?

L.P.: I think social media has a big part in that, because you take the generation, that says “fashion shouldn’t be political”, before social media they could just be in their little bubbles, on the yacht in Capri, and jetting to Ibiza, just in their little Derek Blasberg kind of groups. 

But, now, our generation that’s growing up with social media, grows up connected to everything that’s happening around us in real time, all over the world. So, it’s not as simple as saying “I’m going to isolate myself off of it”. Like yes, you could turn off your phone and not watch television, but our generation doesn’t do that. Turning off your phone, it’s not a thing we do.

Μ.Κ.: Times are changing for fashion journalism itself. With the rise of convergence journalism and “citizen journalists” we see more and more writers that write in a more personal way, that’s not snobby or contrived, essentially tearing down the wall between the informed fashion journalist and the audience. Do you feel like you’re a part of that and if you are, are you mindful of it? Do you see this type of journalism becoming the new standard, at least when it comes to fashion?

L.P.: I think it’s more generational, we’re the multi-hyphenated generation, we do a million things at once. Like, for me, I’m a journalist and a writer but I’m also doing a million other things. And the way that I write is just more of what I would be talking about anyway, whether it was with my friends, or on my Instagram stories or Twitter. So, I just write exactly how I would be talking with my friends.

I know that there are a lot of people that consider it [writing] an art, and what they do is art, but I personally don’t look at it as an art. For me, I’m just talking about things that I like to talk about. I’m not out here writing New York Times Harvey Weinstein take-down pieces – that’s an art. 

It’s not like back in the day when you had your die-hard career journalists and that’s what they did, what they were known for and they didn’t do anything else, because they didn’t want to diminish how seriously they were taken in journalism. I think that in our generation we can do a bunch of different things all at the same time. That’s why we have this big wave of some superstar editors that have moved into influencing.

M.K.: What’s the next step career-wise? Do you want to focus more on writing for publications, elevating your online presence, or collaborating with a brand or a platform?

L.P.: I definitely see a lot more writing. I want to tell more black fashion stories, specifically in the entertainment world. I’m going to start working with a platform that’s tied with a very, very, very big superstar to tell black fashion stories. I definitely want to see more of these stories, I want to see  what me and my friends talk about in these fashion publications.

I also want to see these up and coming hip hop stars who are working overtime on the fashion and killing it, [their] personal style, at the same rate that we have to see Bella [Hadid], Kendall [Jenner], Kylie [Jenner] and all of them. 

And on more mainstream platforms, because you know, for black fashion we basically have Essence [Magazine], and Fashion Bomb, and that’s it. But I want to tell these stories, and I want to normalize them in the mainstream media, because I want these fashion brands to see that these girls are tangible assets to them.

M.K.: Can you talk to us a bit about your upcoming collection in collaboration with Levi’s that will be launching on Valentine’s Day this year? How did that come about? Would you be interested in designing again?

L.P.: So with Levi’s they pretty much emailed me out of the blue, I literally thought they had the wrong email and that they were mistaken. And they believed I had this voice here in Europe and I was like “oh okay, this is cool”. 

So basically what I did was using pre-existing stock – because this is a sustainable collection – I redesigned and customized it. I did all of that by hand, and it’s going to be auctioned off to an LGBTQ charity in Europe. Then they’re producing commercial versions of those things [that I did by hand] and since the collection will launch on Valentine’s Day, there will be two special Valentine’s Day limited edition pieces.

I’m really learning a lot about this process, you know, what goes on behind the scenes when you’re designing and collaborating with a corporate brand. It’s really, really fun being able to create something from just starting with inspiration and the boards, and then sketches, and then going down the lines and having physical prototypes. It’s definitely something I would love to do again in some capacity.

The Inauguration of President Joe Biden and the first woman Vice President Kamala Harris was scheduled a week after our conversation. Posting some cryptic stories with Harris’ picture on his Instagram, Louis teased his involvement, in some capacity, in the Inauguration. Obviously, I couldn’t not ask about it.

The day after the Inauguration, I got his email: “Are you free in about 30 minutes?”. So, 30 minutes later, we hopped on another videocall: him from his apartment in Paris and I from a small conference room in our offices. Nothing gave away the alarmingly few hours of sleep he had gotten the day before: his good mood was there, so we immediately started our conversation, as if we were talking on our lunch break. 

M.K.: How exactly were you involved in the Inauguration?

L.P.: I’m working with Beyoncé’s stylist Zerina Akers on her Black Owned Everything website which is an extension of the work she does with Beyoncé on that black businesses and black designers directory on her website. 

So, basically she’s friends with Kerby from Pyer Moss and Sergio Hudson a few days prior to the Inauguration, she knew that they were making outfits for Michelle Obama and Vice President Harris. Since Kerby and Sergio would both be on her e-commerce websites with specially designed pieces for Black Owned Everything, I did an interview with Sergio and I was waiting for the quote for Kerby. 

That’s how we were going to launch the site, with a link to their e-commerce; the design that Michelle Obama and Kamala Harris wore will be available on Black Owned Everything, so that was a link in for that. Ηοwever, the site wasn’t supposed to go live till like February, so it didn’t make sense to launch it [with the interviews] if the e-commerce wasn’t available.

M.K.: The outfits that were worn at the Biden-Harris Inauguration were talked about a lot. Would you say that we’re about to see a shift towards American brands when it comes to the First Lady’s and Madam Vice President’s clothing choices, as opposed to what we were used to seeing on Melania Trump?

L.P.: Melania… There’s not really a story behind what she wears. There is a statement, but it isn’t substantial. It’s a statement of “I have money”. You know, that Zara jacket she wore that said “I really don’t care, do you” on it, sort of sums up her attitude towards anybody questioning what she does or what she wears. There was no story, it was Melania just wanting to do her whole thing, as we’ve seen the last 4 years. It was just another rich white woman wearing your typical rich white woman brands; there was nothing interesting going on with Melania Trump and her Louboutins. There was no real effort to sort of help anyone, move anybody up, to stimulate the American fashion industry. 

Whereas, it’s a big turnaround from what we saw with the Former First Lady Michelle Obama, who could mix the J-Crew with Prabal Gurung and Jason Wu and the custom Gucci. Michelle Obama really helped raise the profile of a lot of American designers in the international stage, which I don’t want to say it’s what the First Lady should do, but it is something that should be in the back of their head when they are wearing something because they are in the international stage and it is important to make a statement that brings about a positive change. 

Like, we saw Madam Vice President wearing Pyer Moss yesterday to the Covid Memorial which is a very very powerful statement, considering how last year during the start of the Covid outbreak Kerby flipped his business into making PPE for frontline workers. So, this is sending a complete statement of what Madam Vice President intends to do in the coming months and years in this crisis.

I think that fashion for the Vice President will be something that’s used to tell a story. I don’t think she’ll use it overtly, it won’t be flashy, but I think it will be reflected in her colour choices (suffragette white and purple) and in the designers that she wears.

Διαβάστε επίσης | Luke Meagher: Ο αμετανόητος κριτικός πίσω από το HauteLeMode